ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ฉันมักจะฝันร้าย

ฝันแบบเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา

ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้อง

และมีคนกำลังเล่นเปียโนอยู่ข้างใน

ฉันเปิดประตูเข้าไป

บางครั้งคนที่เล่นเปียโนก็ใส่ชุดนักเรียน

บางครั้งก็ใส่ชุดธรรมดา

ฉันจำหน้าไม่ได้เลย แต่จำได้ว่าเขายังเด็กอยู่มาก

ประมาณอายุเท่าฉัน หรือเด็กกว่าแค่ปีสองปี

ฉันซ่อนตัวอยู่ข้างหลังและเฝ้าดูอยู่

จนกระทั่งสบตากับผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นชวนฉันไปหาเธอ

ฉันชอบเธอมาก ฉันจึงปีนขึ้นไปนั่งบนตักเธอ

และนั่งอยู่แบบนั้นจนตื่น

ฝันแบบเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่อาจจะมีรายละเอียดต่างออกไปบ้าง

บางครั้งฉันไปทานอาหารนอกบ้าน

หรือดูทีวี เสียงเปียโนก็ดังขึ้นมา

ฉันก็จะนึกถึงฝันที่เคยฝัน

รู้สึกแปลกๆ

ตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นเพราะฝันแบบเดิมๆ ซ้ำๆ บ่อยเกินไป

หรืออาจจะเป็นเพราะสมัยเด็กๆ ฉันดูการ์ตูนและหนังเยอะ

ฉันจำไม่ได้ แต่รู้สึกประทับใจกับฉากบางฉาก

อาจจะเป็นความรู้สึกนั้นล่ะมั้ง ฉันเลยปล่อยผ่านไป

เวลาอยู่กับเพื่อน ฉันก็รู้สึกแบบนี้บ่อยๆ

ฉันก็แกล้งเพื่อน บอกว่า "เฮ้ย ทำไมน้ำตาไหลวะ?"

แล้วก็แซวกันไปมา

หลังจากนั้นฉันก็ยุ่งกับการหางานทำ

ฉันเครียดมาก

ความฝันและความรู้สึกแปลกๆ ก็ค่อยๆ หายไป

แต่เมื่อไม่นานมานี้ ฉันกลับมาจากทำงาน

ฉากนั้นก็กลับมาในหัวอีกครั้ง

ครั้งนี้รู้สึกเศร้ามาก ซึมมาก

ฉันจอดรถข้างทางแล้วร้องไห้ประมาณสามสิบนาทีก่อนกลับบ้าน

ครั้งนี้ไม่ใช่ฝัน

ฉากนั้นชัดเจนมาก

ฉันจำได้ว่าคุยกับผู้หญิงคนนั้นด้วย

ฉันเรียกเธอว่า "พี่สาว พี่สาว"

ทำไมต้องเศร้าขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่เป็นอะไร

ฉันงงมาก

ทั้งวันฉันทำอะไรไม่ถูก

เมื่อวานฉันคุยกับแม่

ปกติฉันชอบแกล้งแม่ บอกว่า "แม่รู้ไหม จริงๆ แล้วฉันเป็นลูกเศรษฐีนะ"

วันนั้นก็แกล้งแม่เหมือนเดิม

"แม่รู้ไหม ฉันมีพี่สาวนะ"

แม่ตกใจมาก ถามว่าจำได้แล้วเหรอ

ฉันคิดว่าแม่แกล้งฉันเหมือนกัน

ฉันเลยเล่าเรื่องนั้นให้แม่ฟัง

แม่รับฟังอย่างจริงจัง

บอกให้ฉันกลับบ้านไปคุยกัน

ฉันเลยกลับบ้านไป

ฟังเรื่องราวจากพ่อกับแม่

ฉันเข้าใจมาตลอดว่าฉันเป็นลูกคนสุดท้อง

แต่จริงๆ แล้ว มีพี่สาวที่อายุมากกว่าฉันสิบสองปี

พี่สาวฉันเล่นเปียโนเก่งมาก

ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่

พี่สาวรักฉันมากกว่าแม่

ฉากในความฝันนั้นคือบ้านของเรา ห้องของพี่สาว

ตอนนั้นพ่อกับแม่ทำงานทั้งคู่

ฉันเลยอยู่กับพี่สาวตลอด

ฉันรักพี่สาวมาก

แต่ตอนฉันอยู่ประถม

พี่สาวประสบอุบัติเหตุรถชน

ฉันอยู่ที่เกิดเหตุด้วย

ฉันตกใจมาก ร้องไห้จนหมดสติ

พอรู้สึกตัวก็ร้องไห้หาพี่สาวอีก

ฉันทำแบบนี้หลายวัน

ฉันทนไม่ไหว

หรืออาจจะเป็นเพราะฉันไม่อยากจะจำ

ฉันลืมเรื่องเกี่ยวกับพี่สาวไปเลย

หมอบอกว่าเป็นอาการความจำเสื่อมจากสาเหตุทางจิตใจ

หมอบอกว่าถ้าฉันจำเรื่องเกี่ยวกับพี่สาวได้ อาจจะแย่ลง

พวกเขาเลยย้ายบ้านและเก็บรูปพี่สาวไว้

พวกเขาพยายามปกปิดร่องรอยของพี่สาวเพื่อฉัน

บางครั้งฉันก็จำได้

แต่แล้วก็ลืมอีก

พอรู้เรื่องนี้แล้ว ฉันก็เข้าใจ

ทำไมเราถึงย้ายบ้านแบบกะทันหัน

ทำไมภาพถ่ายสมัยเด็กของฉันถึงมีไม่กี่รูป

ทำไมเวลาเปิดทีวีแล้วมีเสียงเปียโน พ่อถึงรีบเปลี่ยนช่อง

ทำไมแม่ไม่ยอมไปทานอาหารที่ร้านบรรยากาศดีๆ

ฉันงงมาก

เรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นในละคร ฉันเลยรู้สึกตะลึง

วันนี้ฉันเลยลาพักร้อนอยู่บ้าน

ตอนนี้ฉันยังจำอะไรไม่ได้เลย

ในหนังคนที่มีอาการความจำเสื่อม มักจะนึกออกทันที

แต่ฉันจำได้แค่ฉากในความฝัน

ฉันจำได้ว่ามีพี่สาว

แต่จำหน้า เสียง

หรือแม้แต่การกระทำของพี่สาวต่อฉัน ฉันจำไม่ได้เลย

ฉันจำได้แค่ความรู้สึกที่ฉันรักพี่สาวมาก

ฉันชอบนั่งบนตักพี่สาว

ฉันชอบให้พี่สาวลูบหัว

ฉันรู้สึกผิดมาก

ฉันรักพี่สาวมาก

พี่สาวก็รักฉันมาก

แต่ฉันลืมเธอไป

และตอนนี้ฉันพยายามจะนึกถึงเธอ

แต่ก็ยังนึกไม่ออก

ตลอดชีวิตฉัน

ฉันสูญเสียพี่สาวไปหลายครั้ง

ฉันรู้สึกผิดจริงๆ

กลัวว่าความทรงจำที่ฉันมีอยู่จะหายไป

ฉันเลยเขียนบันทึกไว้

นอกจากนี้ ฉันจะเขียนลงในสมุดบันทึก

หรือที่ไหนก็ได้

ถึงแม้ฉันจะสูญเสียพี่สาวอีกครั้ง

แต่ตอนนี้ ฉันคิดถึงพี่สาวมาก

ฉันขอโทษ พี่สาว

คิดถึงพี่สาวมาก

พี่สาว ฉันรักพี่สาวมาก